Walc wiedeński

To najstarszy spośród tańców towarzyskich. Walc wiedeński wywodzi
się prawdopodobnie z ludowych tańców południowych Niemiec i Austrii
a jego początki sięgają XIV w. a możliwe, że istniał nawet wcześniej.
Na balach maskowych, maskaradach, zabawach ludowych austriackich
i niemieckich wszystkie warstwy społeczne tańczyły walca.
Walc wiedeński nie jest dziełem jednego pokolenia, ale ewoluował
przez wieki. Jego królowanie nie przyszło jednak łatwo. Walc na salony
trafił na początku XIX podczas Kongresu Wiedeńskiego. Kiedy po raz
pierwszy zatańczono go na dworze wiedeńskim damy ostentacyjnie
opuściły salę balową, zgorszone tym, że mężczyźni na oczach
wszystkich obejmowali kobiety ramieniem. Początkowo zatem walc
rozwijał się w takich miejscach jak: oberże, zajazdy, gospody, ogrody
Wiednia i jego przedmieść.
Z jednej strony pojawiały się liczne sprzeciwy i protesty a nawet
publikacje przestrzegające przed złymi konsekwencjami dla zdrowia,
które miało wywoływać wirowanie w tańcu, powołując się nawet na
wypadki śmiertelne, z drugiej zaś, coraz częściej walc zyskiwał poparcie
dam dworów.
Ostatecznie jednak ten piękny i romantyczny taniec zdobył uznanie
wśród arystokracji i dzisiaj jest najstarszym i najbardziej eleganckim
tańcem standardowym.
Walc wiedeński jest dwukrotnie szybszy niż jego młodszy brat walc
angielski i nazywany jest tańcem wirowym, ponieważ oparty jest na
rotacyjnym ruchu partnerów dookoła siebie i pary dookoła parkietu.
Ruch ten powinien być progresywny, ale jednocześnie, płynny
i spokojny a kształt pary bardzo obszerny.
Walc wiedeński ma najmniejszą ilość figur spośród wszystkich tańców
towarzyskich a są nimi obrót w prawo, obrót w lewo, krok zmienny
i obrotowa figura tańczona na środku parkietu w dwie strony
(fleckerle). Jednak poprawne zatańczenie w parze tych nawet tylko
kilku figur w sposób płynny i lekki a z pożądaną dużą progresją
i ruchem swingowym wymaga wielu godzin ćwiczeń. Na turniejach
tańca tańczony jest jako trzeci taniec standardowy.