Tango

Tango to kolejny taniec standardowy, jednak zupełnie odmienny od
pozostałych, zaliczanych do tej grupy tańców. Nie posiada akcji
swingowej ani akcji unoszeń, charakterystycznych dla pozostałych
tańców standardowych. We współczesnej wersji turniejowej odbiega
także znacznie od oryginalnego tanga argentyńskiego.
Promenada w tangu
Taniec ten wywodzi się ze slumsów Buenos Aires w Argentynie.
Tańczyli je najpierw w spelunkach i tawernach kolorowi i biali
marynarze a także robotnicy portowi. Dlatego też początkowo tango
nie cieszyło się dobrą sławą wśród średnich i wyższych warstw
społecznych. Jednak dzięki swej ekspresyjności i niesłychanej
żywotności rozprzestrzeniało się coraz bardziej. W Europie tango
pojawiło się na początku XX w., budząc początkowo wielkie zgorszenie.
Londyński tygodnik „Times” napisał, że jest „w najwyższym stopniu
nieprzyzwoite”. Tango zostało oficjalnie potępione przez papieża,
a niemiecki cesarz zakazał tańczyć je na swoim dworze. W Paryżu stało
się modne po 1907 roku a już po pierwszej wojnie światowej
błyskawicznie stało się najpopularniejszym tańcem w Europie.
Chociaż do Europy tango przybyło jako taniec latynoamerykański
uznawane jest za taniec standardowy, ponieważ tancerze tańczą blisko
siebie. Trzymanie w tangu jest mocne i ma agresywny wygląd.
Tango ma przypominać kłótnię małżonków. Jego dramaturgia musi mieć
gwałtowny charakter, pełen zaskakujących zmian kierunków, obrotów,
szybkich i ekspresyjnych ruchów głowy. Charakterystycznym dla tego
tańca jest kontrast pomiędzy silnym, aktywnym mężczyzną i pasywną
kobietą umotywowany głównym tematem tego tańca, którym jest
dominacja mężczyzny nad kobietą.
Tango jest też tańcem, który od tancerzy wymaga doskonałej
koncentracji i zaangażowania emocjonalnego, gdyż spośród tańców
standardowych jest tym, od którego oczekujemy największego wyrazu.
Na turniejach tańca prezentowane jest jako drugi taniec po spokojnym
walcu angielskim.